Divan Şiiri Şairin Kendini Övdüğü Kısım. Fahriyye kelimesi, eski arap şiirinde kasidenin iç planındaki şiir konularından olan “övünme, büyüklenme” anlamındaki fahr’dan (iftihar) gelir. Öte yandan bazı şairlerin önce kendilerini övmeleri, yine övdükleri kimseye karşı başka bir yoldan yapılmış methiye anlamı taşır.
Bu döneme ait şairlerin, şiirlerini topladıkları “divan” adı verilen birer defterleri vardır. Divan şiiri, anadolu’da 13.yüzyılda başlayıp 19.yüzyılın sonlarına kadar devam eden, arap ve fars edebiyatının tesirinde olan, kendine has kuralları olan şiir geleneğidir. Mazmun, belli bir kavramı düşündürüp çağrıştıran, genellikle açık istiare ve telmih sanatlarından yararlanılarak oluşturulan klişeleşmiş kelimedir.
DİVAN ŞİİRİNDE HİCİV Netyazı
Mazmun, belli bir kavramı düşündürüp çağrıştıran, genellikle açık istiare ve telmih sanatlarından yararlanılarak oluşturulan klişeleşmiş kelimedir. Fahriye, şairin kendini övdüğü kısımdır. 5.aşağıdaki divan şiiri özelliklerinden doğru olanına (d),yanlış olanına (y) yazınız.10p ( ) divan şiirinin kökleri arap şiirine dayanır. Yüksek zümre edebiyatı, klasik türk edebiyatı, eski türk edebiyatı, osmanlı türk edebiyatı gibi adlar verilmiştir.